گلچینی از اشعار ولادت امام حسین (ع)

سومین روز از ماه شعبان مصادف با میلاد نورانی امام حسین علیه السلام، سومین امام شیعیان است ، امام حسین علیه السلام فرزند دوم امام علی علیه السلام و فاطمه زهرا سلام الله علی‌ها و نوه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم است و پس از برادرش امام حسن علیه السلام حدود یازده سال امامت شیعیان را بر عهده داشت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همزمان با روز ولادت امام حسین علیه السلام، اشعاری از شاعران آیینی کشورمان در این گزارش آورده شده است.

علی ذوالقدر

چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبانِ اشک‌های بی‌صدا گفتم حسین

یاد تو شرط قبولی نمازم بوده است
در قنوت خویش قبل از ربنا گفتم حسین...

ماند هَل مِن ناصِرَت بی‌پاسخ، اما بار‌ها
آمد از کرب‌وبلا لبیک تا گفتم حسین

نام زهرا را شنیدم هرکجا گفتم علی
نام زینب را شنیدم هرکجا گفتم حسین

کُلُّ أرضٍ کربلا... من تازه می‌فهمم چرا
در خراسان، در نجف، در سامرا، گفتم حسین

عاشقی گفت آن‌چه می‌خواهد دل تنگت بگو
با دلی غم‌بار گفتم کربلا... گفتم حسین...

محمدحسین رحیمیان

شب رحمت، شب توبه، شب فطرس شدن آمد
در این غوغای عجز از معجزه امشب سخن آمد
بخوانید انما حُسن ختام پنج تن آمد
کرم باران شده عالم، علمدار حسن آمد

دوباره یاس بی مثل مدینه یاسمن دارد
جناب حیدر کرار از امشب دو حسن دارد

گنهکاران گنهکاران برات آمد برات آمد
برای هر چه لا ممکن، خبر از ممکنات آمد
بگو بر خضر‌های تشنه لب، عین الحیات آمد
چه غم از موج طوفان‌ها، که کشتی نجات آمد

رسیده حضرت معشوق بی پایان دوران‌ها
همان ساده‌ترین راه رهایی بخش حیران‌ها

سلام‌ای لطف بی پایان، خدای مهربانی‌ها
پر پرواز خاکی‌ها، حسین آسمانی‌ها
امانی امن‌تر از تو، ندارد بی امانی‌ها
چه لذت بخش‌تر از این، شود نذرت جوانی‌ها

 

تو آن پیری که پیران طریقت، پیر این دیرند
غلامانت چو اربابان، رها از منت غیرند

سلام‌ای ناب‌تر از لحظه‌های آشنایی‌ها
سلام‌ای خوش‌تر از ساعات آغازِ رهایی‌ها
سلام‌ای یوسف مصر بقای کربلایی‌ها
سلام السابقون السابقون مجتبایی‌ها

تو آن ضرب المثل بین کرامت آفرین‌هایی
چه غم از بی کسی وقتی، کس بی کس ترین‌هایی

تو آن هستی که تا محشر، جهان باشد به فرمانت
تو آن شاهی که مادر می‌کند فرزند قربانت
نبودی آدم و حوا، شدند اول مسلمانت
نبودی شد خدا سر حلقه‌ی مرثیه خوانانت

نبود ارض و سما، اما، تو مثل مرتضی بودی
نبودی ظاهرا اما، رفیق انبیا بودی

فدای آن پیمبر که، تو هستی زینت دوشش
فدای کعبه‌ای که عشق تو کرده سیهپوشش
منم مجنون آن مجنون که تقدیم تو شد هوشش
خوشا رندی که در روضه قدح نوشیده با گوشش

تو‌ای ساقی کریمانه به خوب و بد سبو دادی
تو‌ای با آبرو حتی جنون را آبرو دادی

من آن رودم که خیلی تشنه‌ی دیدار دریایم
حلالم کن که گم گشته، حسین بچگی‌هایم
چه شد آن حال رویایی، چه شد آن عشق زیبایم
چه شد آن روضه گردی‌ها، چه شد آن شور و غوغایم

تمام دلخوشی من، به الطاف مدام توست
عوض کن حال و روزم را، عوض کردن مرام توست

محرم حال عالم، احسن الاحوال می‌گردد
به گِرد روز عاشورا تمام سال می‌گردد
همین که بین ما حرف از غم گودال می‌گردد
زبان‌ها از بیان ماجرایت لال می‌گردد

تو را که آسمانی‌ها، به جسمت پیرهن کردند
چرا از خاک و خون اینجا، تنت آقا کفن کردند

احسان نرگسی

گفتم حسین و ولوله افتاد در جهان
گفتم حسین و فاطمه با خنده گفت: جان...

سیدپوریا هاشمی

آنکه از عالم ذر روزی مارا غم داد
غم و شادی جهان را بخدا توأم داد......

هرکسی را به طریقی سوی کشتی آورد
به یکی دیگ غذا و به یکی پرچم داد

مشتری ذات خدا بود و فروشنده حسین
جمعِ ما را به خدا داد، ولی درهم داد

ما خودی‌های حسینیم، نشانش این هست
که با ما آب فرات و به همه زمرم داد

بخدا ما که ندیدیم بگوید احدی
حاجتم را ز حسین خواستم، اما کم داد!

صدبرابر ز خود فاطمه پس می‌گیرد
آنکه در بزم عزا آمد و یک درهم داد

از حسن اذن گرفتم که حسینی شده‌ام
از بقیع آمدم و کرببلا را هم داد!

یارب این مرد چه مردیست نمیفهمم من
که به دشمن ته گودالِ بلا خاتم داد

سعیده کرمانی

مدیح گفتنت از هر دهان بزرگ‌تر است
و نامت از همه‌ی آسمان بزرگ‌تر است

پیاله‌ایم و به دریا نمی‌رسد این درک
که شرح حال تو از هر زبان بزرگتر است

مساحتی‌ست کران تا کران شش گوشه
بهشت ما اگر از دیگران بزرگتر است

تو سینه سینه رسیدی به قلبمان یعنی
حدود سروری ات از زمان بزرگ‌تر است

چه ابتلای عزیزیست عاشقت بودن
چه شور عشق تو از شوق جان بزرگ‌تر است

نماز و نیت ما بوده بر خدای حسین
خدای توست که در هر اذان بزرگتر است

و قائلیم به الله اکبر، اما باز
علی اصغر تو از جهان بزرگ‌تر است

تو کهکشانی و شش ماهه ات به ما فهماند
که راه شیری این کهکشان بزرگتر است

نمانده تاب جدایی، حرم ببر مارا
غم فراق تو از قلبمان بزرگ‌تر است

برای هرکه چشیده ست چای موکب را
همیشه تشنگی از استکان بزرگ‌تر است

اگر که شعر به پایان رسید لکنت ماست
وگرنه مدح تو از هر بیان بزرگتر است

ببخش لکنت مارا عزیز آل عبا
همیشه بخشش این خاندان بزرگتر است

علی اکبر لطیفیان

برسانند اگر تربت دلداران را
در می‌آرند ز هر دلهره بیماران را
همه سرمایه‌ی یک اهل کرامت کرم است
احتیاجی به دِرَم نیست، کرم داران را
یوسف آن است که از تخت تنزل نکند
بار‌ها گر بفرستند خریداران را
در بهشتِ تو چرا حرف جهنم بزنیم
قلم عفو بگیرید گنهکاران را
سر که گرم است پی کار تو دل هم گرم است
باز دلگرم تو کردند سرِ یاران را
کورتر کن گره ام را، نکند باز کنی
وا مکن از سر خود جمع گرفتاران را
گریه تا هست حرام است نماز باران
چه خیالی است بگیرند اگر باران را
بعد از این پیرهنی با یقه‌ی تنگ مپوش
خون مکن این جگر سرخِ هواداران را

رب الارباب شد، الله صفاتی که رسید
شد حسین ابن علی جلوه‌ی ذاتی که رسید
بود منظور همان گریه برای ارباب
اندر آن ظلمت شب آب حیاتی که رسید
ظاهرش کرب و بلا، باطنش عرش الرّحمان
اذن معراج شد آن برگ براتی که رسید
کرمت دست نینداخت مرا دست گرفت
طیب الله به کشتی نجاتی که رسید
بیشتر از همه تو گردن ما حق داری
به دلیل همه‌ی این برکاتی که رسید
لبم از مهریه‌ی فاطمه سیراب نشد
تشنه‌تر کرد مرا آب فراتی که رسید

بال فطرس به عنایات تو پر می‌گیرد
تا غلام تو شود بال سفر می‌گیرد
دل ما خرج که شد قیمت آن بالا رفت
سنگ در کنج حرم، قیمت زرّ می‌گیرد
بهترین سود همین است که در چشم‌تر است
به تو دل می‌دهد و چند گُهر می‌گیرد
چقدر زود درِ خانه‌ی تو ریخته‌اند
وقت خیرات، گدا زود خبر می‌گیرد
بین فرزند و غلامت نگذاری فرقی
کرم تو همه را مدِّ نظر می‌گیرد
چقدر فاطمه تشنه ست در این شش ماهه
انَا العطشان تو انگار جگر می‌گیرد

اَرنی گفتنم از هر سخنم می‌آید.
ولی از سمت تو هر بار لَنی می‌آید
کاروان راه مینداز، بمان تا برسم
دارد از راه اُویس قرنی می‌آید
تا زمین‌های یمن مِهر علی را دارند
به قنوت تو عقیق یمنی می‌آید
کرم ذاتی دست تو از آن جانب در
قبل هر گونه عرق ریختنی می‌آید
رنگ هر آن چه ببافد به تنت سرخ بُود
به تو از فاطمه هر پیرهنی می‌آید
پیرهن نیز به جسم تو افاقه نکند
به تو انگار همان بی کفنی می‌آید

حسین ایزدی

تو را آفریده برای خودش
تو را برده تا ابتدای خودش

تو محو خدایی و او محو تو
شده غرق در جلوه‌های خودش

هر آن جا خدا بوده تو بوده‌ای
تو را برده او پا به پای خودش

تو را می‌پرستم اگر میل اوست
به تن کرده بر تو ردای خودش

تو رازق، تو غافر، تو نعم الامیر
نشانده تو را پس بجای خودش

نمازی بخوان تا خدا بشنود
ز لب‌های سرخت صدای خودش

نه اینکه خدا خون بهایت شده
شد اصلاً خودش خون بهای خودش

نه تنها مسیحی که حتی مسیح
بگیرد ز دستت شفای خودش

نگاهت به هر کس که افتاده است
نوشته دلش را گدای خودش

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری ادبیات

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: اعیاد شعبانیه میلاد امام حسین شاعران آیینی علیه السلام بزرگ تر امام حسین گفتم حسین چه شد آن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۱۸۹۸۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فال حافظ امروز : یک غزل ناب و یک تفسیر گویا (20 اردیبهشت)

غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم
دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم

به ترک خدمت پیر مغان نخواهم گفت
چرا که مصلحت خود در آن نمی‌بینم

ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر
چرا که طالع وقت آن چنان نمی‌بینم

نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار
که در مشایخ شهر این نشان نمی‌بینم

بدین دو دیده حیران من هزار افسوس
که با دو آینه رویش عیان نمی‌بینم

قد تو تا بشد از جویبار دیده من
به جای سرو جز آب روان نمی‌بینم

در این خمار کسم جرعه‌ای نمی‌بخشد
ببین که اهل دلی در میان نمی‌بینم

نشان موی میانش که دل در او بستم
ز من مپرس که خود در میان نمی‌بینم

من و سفینه حافظ که جز در این دریا
بضاعت سخن درفشان نمی‌بینم

تفسیر :

قصد انجام کاری دارید که لازم است بیشتر درباره عواقب و نتایج آن فکر کنید. اگر مردد هستید بهتر است با افراد باتجربه و دوستان دلسوز و مورد اعتماد مشورت کنید تا با تصمیمات بهتر ، بهترین نتایج را به دست آورید.

برای کارهای بی اهمیت که نتیجه و حاصلی ندارد وقت ارزشمند خود را هدر نداده و خودتان را به دردسر نیندازید.

زندگی نامه حافظ

حافظ، شاعر فارسی زبان قرن هشتم هجری بوده که در سال ۷۲۷ هجری قمری در شهر شیراز متولد شد. پدر او بهاءالدین محمد نام داشت که در دوران کودکی حافظ، از دنیا رفت. حافظ در دوران نوجوانی شاگرد نانوا بود و به‌همراه مادرش زندگی سختی را سپری می‌کرد. گفته می‌شود او در اوقات فراغت خود به مکتب‌خانه‌ای که نزدیک نانوایی بود می‌رفت و خواندن و نوشتن را از همان جا فراگرفته است. او در مجالس درس علما و بزرگان زمان خود شرکت می‌کرد و نیز‌زمان برای کسب درآمد به کارهای سخت و طاقت فرسا می‌پرداخت. خانه حافظ در محله شیادان شیراز بود.

این شاعر بزرگ در دوران جوانی بر تمام علوم مذهبی و ادبی مسلط شد و در دهه بیست زندگی خود به یکی از مشاهیر علم و ادب سرزمین خود تبدیل شد. جالب است بدانید که او قرآن را به‌طور کامل حفظ بود و به همین خاطر تخلص حافظ را برای او انتخاب کردند. شمس الدین محمدبن بهاءالدین محمد حافظ شیرازی حدود چهل سال در حوزه درس استادان آن زمان از قبیل قوام الدين عبدالله، مولانا بهاء الدين عبدالصمد بحرآبادی، مير سيد شريف علامه گرگانی، مولانا شمس الدين عبدالله و قاضی عضدالدين عيجی  شرکت می‌کرد و به همین خاطر به اکثر دانش‌های زمان خود مسلط بود.

حافظ در دوران شاه شیخ ابواسحاق به دربار راه پیدا کرد و شغل دیوانی را برای خود انتخاب کرد. او علاوه بر شاه ابواسحاق، در دربار شاهان دیگری همانند شاه شیخ مبارزالدین، شاه شجاع، شاه منصور و شاه یحیی نیز حضور پیدا کرده بود. حافظ از طریق دیوانی امرار معاش می‌کرد و شاعری شغل اصلی او نبود. جالب است بدانید که بزرگ‌ترین گناه از نظر حافظ، ریاکاری و مردم‌فریبی بود. حافظ در دوران زندگی خود اشعار به‌ویژه غزلیات بسیار زیبا و معنی‌داری سروده است که نیز‌اکنون پس از گذشت قرن‌ها از آن، بوی تازگی داده و خواندنش آرامش‌بخش است. دیوان اشعار حافظ شامل غزلیات، قصیده، مثنوی، قطعات و رباعیات می‌شود.

حافظ در دوران جوانی عاشق دختری به نام شاخه نبات شد؛ البته برخی بر این عقیده‌اند که نام همسر حافظ نسرین بود و او این نام را به‌دلیل شیرین زبانی معشوقه‌اش به او اختصاص داده است. او برای رسیدن به معشوقه‌اش، ۴۰ شبانه روز را به‌طور مستمر در آرامگاه باباکوی شب زنده‌داری کرده و به دعا پرداخت. سپس، با شاخه نبات ازدواج کرد و حاصل این ازدواج یک فرزند پسر بود. حافظ تنها یک بار ازدواج کرد و پس از مرگ همسرش مجرد ماند. به همین خاطر بسیاری از عارفان و عاشقان، عشق مقدس و واقعی را در حافظ جستجو می‌کنند. پسر این شاعر بزرگ نیز در دوران جوانی در راه سفر نیمه‌کاره به هند همراه پدرش از دنیا رفت.

در تقویم رسمی ایران، ۲۰ مهر روز بزرگداشت حافظ است و هر ساله در این روز مراسم بزرگداشت حافظ با حضور پژوهشگرانی در سراسر دنیا روی آرامگاهش در شهر شیراز برگزار می‌شود.

 

آثار حافظ

دیوان حافظ شامل ۵۰۰ غزل، ۴۲ رباعی و چند قصیده است که آن را در در ۵۰ سال از زندگی خود سروده است؛ یعنی به‌طور متوسط در هر سال تنها ۱۰ غزل سروده است؛ زیرا او در لحظاتی خاص به سرودن اشعار خود می‌پرداخت و تمرکز خود را روی خلق آثاری ناب گذاشته بود که شایسته مقام معشوق باشد. این نکته بسیار قابل‌توجه و تامل‌برانگیز بوده و به همین خاطر دیوان او را به یک کتاب خاص و خواندنی تبدیل کرده است. دیوان حافظ بیش از ۴۰۰ بار به زبان فارسی و زبان‌های دیگر دنیا به چاپ رسیده است. حافظ لقب ماهرترین غزل‌سرای زبان فارسی را نیز با اقتدار از آن خود کرده و تک بیت‌های او بسیار درخشان و تماشایی است.

شاید تعبیر کردن یا قدرت تاویل پذیری را بتوان از مهم‌ترین خصوصیات اشعار حافظ به حساب آورد؛ زیرا هر کس که دیوان حافظ را باز کرده و غزلی از آن می‌خواند، با توجه به شرایط روحی خود برداشت متفاوتی از آن می‌کند؛ به‌گونه‌ای که حافظ آن شعر را فقط برای حال آن لحظه او سروده است. در اشعار حافظ، تناسبات هنری به شکلی ظریف و دقیق رعایت شده‌اند و ایهام و ابهام را به جا و درست به کار برده است. در برخی از اشعار حافظ، زبان طنز نیز به کار گرفته شده تا ناگفته‌ها به کمک زبان طنز بیان شود.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: فال حافظ امروز : یک غزل ناب و یک تفسیر گویا (19 اردیبهشت)